SAV III - AKP ianeci'dir; rüşvete dönüşmüş ianenin maliyeti ise katlanılamaz nitelik ve ölçülerdedir. Bu ianecilik (1) dış kredi, (2) vergi kaybı, (3) rüşvet-yolsuzluk ile finanse edilmektedir.
AKP‘nin yardımları "sosyal ianecilik sistemi"dir. Bu, devlet ve siyasal iktidarlar için ahlaki-insani olarak savunulamaz bir şeydir; ama aynı zamanda kamuya ve ülkeye parasal olarak maliyeti de çok yüksektir.
(1) AKP tarafından uygulanan "sosyal ianecilik", AKP iktidarlarının kendisi gibi fikrini ve kaynağını küresel merkezlerden almıştır; "kökü dışarıdadır".
Ailelere çocuk için 50 YTL ödeme, bedava ders kitabı, temel ihtiyaç maddeleri dağıtımı, vb. uygulamalar, Dünya Bankası marifetiyle ortaya çıkmış uygulamalardır. Bu uygulamaların kaynağı Dünya Bankası‘yla imzalanan "Sosyal Riski Azaltma Projesi" adlı kredi anlaşmasıdır. Bu kredi anlaşması, 1988‘de kurulmuş, toplumun Fak-Fuk-Fon diye bildiği Sosyal Yardımlaşma ve Dayanışma Fonu ve bunun yönetimini üstlenmiş aynı adlı genel müdürlüğün zemini olmuş durumdadır.
Bu dış merkezler çiftçiyi topraktan sürmüş, işçiyi fabrikadan etmiştir. Türkiye üretemeyen yetmiş milyonluk geleceksiz bir topluma dönüştürülmüştür.
Açıkça görülmesi gereken, AKP‘nin sosyal ianeciliğinin, küresel merkezlerce büyük vizyon-büyük misyon diye ilan edilen "yoksulluk yönetimi stratejisi"nin bir parçası olduğu konusudur. Bu strateji, günümüzde giderek kendini kilise sistemine ve kurallarına dayandırarak ayakta tutabilen gerici Batı dünyasının stratejisidir. Stratejinin kaynağı hristiyanlık kurallarıdır; bu kaynak kendine İslamiyet içinde kamufle olmuş tarikat sisteminden sadık müttefikler bulmuştur. AKP, böyle bir ağın görünen yüzü konumundadır.
(2) Sosyal ianecilik sisteminin finansmanı kabul edilemez ölçülerde pahalıdır; ısrafçıdır.
Herşeyin bir mali boyutu vardır. Bunun da kaynakları (*) dış borçtur; (*) vergi geliri kayıplarıdır; (*) rüşvet-yolsuzluk mekanizmasıdır.
Bu sistemin fikri dışarıdandır; mekanizması da dışarıdan verilen oynar faizli kredilerle kurdurulmuştur. Yukarıda söz ettik.
Hangi amaçla çalıştığı çoğu zaman açık olmayan dernek-vakıflara yardımların vergiden düşürülmesi; gıda bankacılığı gibi şirketlere gelir vergisinden düşmeler sağlayan mekanizmalar, sosyal ianecilik sistemini servet-sermaye sahibi kesimler için kazanç kapısı haline getirmiştir. Bu sistemin neden olduğu vergi kayıplarıyla elde edilen sosyal iyileşme arasında nasıl bir denge elde ediliyor? Bunun hesabı yapılmamıştır; bu hesap yapılmadan böyle bir sistemi sürdürmek, yoksulluktan kazanç sağlamaktan başka sonuç vermez.
Başka ve hesaplanamaz halde sürüp giden başka bir kaynak da rüşvet - yolsuzluk mekanizmasıdır. Bir şirketin bir belediyeye bağışladığı karpuz, etek, top, vb... malın karşılığı, belediyenin imar plan değişiklikleriyle ödeniyorsa; bağışlara karşılık ilgili şirket ya da kişiler belediyeden çeşitli ayrıcalıklar, rantlar elde ediyorsa, yoksullukla mücadele adı verilen sistem rüşvet ve yolsuzluğun en temel aracı ve bahanesi haline getirilmiş olmuyor mu?
Borçlanma, vergi geliri kaybı, rüşvet-yolsuzluk, AKP ianeciliğinin finansman kaynaklarıdır. Bu kaynakların maliyeti hem parasal hem ahlaki olarak katlanılmaz ölçülerde yüksektir.
3) Uygulanan sosyal ianecilik, herkes biliyor, şartlıdır. Şartlı yardımseverlik!
Sahnedeki olay şöyle bir şeydir: "benim atmosferime girersen, mabedin kurallarına uyarsan, yardımı alırsın. Aksi halde hiçbir şey alamazsın!" Bu ne devlet ne siyaset ne belediye mantığına uyar. Şartlı yardımseverlik, zorbalıktır.
